на силуета си съм пленик, жалък роб
на мечтите и на пориви любовни
робувам, възвисяващ своя гроб.
Гроба ми е изкопан, ковчега ми отворен
очаква ме да спра да вярвам и снова
по черната земя, по пътя необходен,
и пътя да остане там над мен за вечността.
Но аз ще бродя, ще вървя и вярвам,
ще търся щастие, дори да ме довърши,
ще го намеря аз и няма да го пускам,
тогава ще съм жив и пътя ми ще свърши.
Ковчега ми ще се затвори, гръб ще ми обърна,
а пътя ще остане там зад мен, стаен,
но тъй ще знае, че пак при него ще се върна,
след щастието ще поема пак по пътя си смирен.
Няма коментари:
Публикуване на коментар